Ήταν 15 Δεκεμβρίου 1972, όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θεσμοθέτησε την 5η Ιουνίου ως Παγκόσμια Ημέρα για το Περιβάλλον. Ως στόχος προτάθηκε η υπενθύμιση ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι αλληλένδετο με εκείνο των οικοσυστημάτων.
36 χρόνια αργότερα για πιο μέλλον άραγε μιλάμε;
Μιλάμε για το μέλλον ενός πλανήτη με μορφή ωρολογιακής βόμβας, έτοιμης να εκραγεί και να σκορπίσει τα απόβλητα της δήθεν καλοπέρασής μας. Για το μέλλον όπου η εξάντληση και η ρύπανση των φυσικών πόρων είναι πραγματικότητα. Όπου, η διατροφική κρίση, που έχει ξεσπάσει, ανοίγει περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα σε «ανεπτυγμένες» και μη κοινωνίες. Μια κρίση επώδυνη και απελπιστική, που βάζει πιο βαθιά στο περιθώριο και τη φτώχεια τις λεγόμενες χώρες του «τρίτου κόσμου» αλλά και πληθυσμούς των δυτικών κοινωνιών.
Μιλάμε για το μέλλον των μεταλλαγμένων οργανισμών, προϊόντων και πολιτικών. Εκείνων που απειλούν τη βιοποικιλότητα και που στο όνομα του κέρδους εξαντλούν το φυσικό περιβάλλον. Εκείνων που επενδύουν στο χρηματιστήριο της εμπορίας ρύπων αλόγιστα. Εκείνων που καταστρέφουν το δασικό πλούτο και σχεδιάζουν «έργα υποδομής» σε προστατευόμενες περιοχές, αντιπυρικές ζώνες στην αυθαίρετη δόμηση και πράσινες μορφές ενέργειας με «πυρηνικά» χαρακτηριστικά.
36 χρόνια μετά η υπενθύμιση αφορά και τον τελευταίο πολίτη. Ότι, η «βιώσιμη ανάπτυξη» δεν είναι το αντιβιοτικό στην ασθένεια των καιρών που λέγεται καταστροφή του Περιβάλλοντος. Ότι αποτελεί ευθύνη όλων μας η προστασία του πλανήτη που δανειστήκαμε και οφείλουμε να τον παραδώσουμε αξιοβίωτο και στις επόμενες γενιές.
36 χρόνια μετά μιλάμε για το μέλλον των παιδιών μας. Κι αυτό μπορεί να σχεδιαστεί και μέσα από την εκπαίδευση.Μέσα από την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Ένα θεσμό που σχοινοβατεί ανάμεσα στην πρωτοβουλία και την καλή πρόθεση για ένα καλύτερο αύριο. Με πρεσβευτές εκπαιδευτικούς που ονειρεύονται ένα σχολείο σύγχρονο, βιωματικό, κοινωνικά και οικολογικά ευαίσθητο.
Μιλάμε για το μέλλον ενός πλανήτη με μορφή ωρολογιακής βόμβας, έτοιμης να εκραγεί και να σκορπίσει τα απόβλητα της δήθεν καλοπέρασής μας. Για το μέλλον όπου η εξάντληση και η ρύπανση των φυσικών πόρων είναι πραγματικότητα. Όπου, η διατροφική κρίση, που έχει ξεσπάσει, ανοίγει περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα σε «ανεπτυγμένες» και μη κοινωνίες. Μια κρίση επώδυνη και απελπιστική, που βάζει πιο βαθιά στο περιθώριο και τη φτώχεια τις λεγόμενες χώρες του «τρίτου κόσμου» αλλά και πληθυσμούς των δυτικών κοινωνιών.
Μιλάμε για το μέλλον των μεταλλαγμένων οργανισμών, προϊόντων και πολιτικών. Εκείνων που απειλούν τη βιοποικιλότητα και που στο όνομα του κέρδους εξαντλούν το φυσικό περιβάλλον. Εκείνων που επενδύουν στο χρηματιστήριο της εμπορίας ρύπων αλόγιστα. Εκείνων που καταστρέφουν το δασικό πλούτο και σχεδιάζουν «έργα υποδομής» σε προστατευόμενες περιοχές, αντιπυρικές ζώνες στην αυθαίρετη δόμηση και πράσινες μορφές ενέργειας με «πυρηνικά» χαρακτηριστικά.
36 χρόνια μετά η υπενθύμιση αφορά και τον τελευταίο πολίτη. Ότι, η «βιώσιμη ανάπτυξη» δεν είναι το αντιβιοτικό στην ασθένεια των καιρών που λέγεται καταστροφή του Περιβάλλοντος. Ότι αποτελεί ευθύνη όλων μας η προστασία του πλανήτη που δανειστήκαμε και οφείλουμε να τον παραδώσουμε αξιοβίωτο και στις επόμενες γενιές.
36 χρόνια μετά μιλάμε για το μέλλον των παιδιών μας. Κι αυτό μπορεί να σχεδιαστεί και μέσα από την εκπαίδευση.Μέσα από την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Ένα θεσμό που σχοινοβατεί ανάμεσα στην πρωτοβουλία και την καλή πρόθεση για ένα καλύτερο αύριο. Με πρεσβευτές εκπαιδευτικούς που ονειρεύονται ένα σχολείο σύγχρονο, βιωματικό, κοινωνικά και οικολογικά ευαίσθητο.
Μέσα από τα παιδικά μάτια της ελπίδας για ένα πλανήτη ζωντανό.
